Paano nga ba pahahalagahan ang maikling kuwento kaiba ng ibang anyong naratibo lalo na kumpara sa nobela? Maraming mga kritiko, tulad ni Norman Friedman, ay tumututok sa haba nito. Sa pangalan pa lamang, "maikling kuwento", itinatanghal na ang haba bilang isang mahalagang salik ng henerikong katangian nito.
Madalas na inilalarawan na ang maikling kuwento ay maaaring mabasahin sa isang upuan. Ngunit paano ang mga nobelang kaya ring basahin sa isang upuan, hindi ka nga lang tatayo nang magdamag? Paano ang mga kuwentong hindi mo matapos-tapos sa isang upuan dahil nahihirapan kang basahin? Sa ganito, subhetibo ang katangiang ito. Depende sa mambabasa o depende sa akda ang katangiang ito.
Kumakatig naman ang iba sa bilang ng pahina. Sa Palanca Awards, 10 hanggang 25 pahina ang itinatakdang haba ng kategoryang maikling kuwento. Sa Likhaan Journal, 10 hanggag 30 pahina ang hinihingi nila. Paano ngayon ang mga kuwentong nasa ilalim ng 10 pahina? Hindi ito maikling kuwento? Paano ngayon ang dagli o flash fiction?
Abstrakto kung gayon ang konsepto ng haba. Kung pag-uusapan ito, marahil kailangang suriin pang mabuti ang tunay na kaibuturan ng maikling kuwento.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento